Enseyi karartmamak ne demek ?

Enseyi Karartmamak Ne Demek? Umudun Hikâyesiyle Yeniden Doğmak

Hayat bazen insanın sırtına taşıyamayacağı kadar ağır yükler bırakır. İşte böyle anlarda içten içe bir ses fısıldar kulağımıza: “Artık yürüyemezsin.” Ama tam da o anda, belki de en çok ihtiyacımız olan şey o sesi susturmak ve derin bir nefesle yeniden ayağa kalkmaktır. Bugün sana, “enseyi karartmamak” ne demek sorusunun yanıtını bir sözlük tanımından değil, bir hikâyenin içinden anlatmak istiyorum. Çünkü bazı anlamlar, ancak yaşanarak ve hissedilerek anlaşılır.

Bir Kış Akşamı Başlayan Hikâye

Soğuk bir kış günüydü. İstanbul’un puslu sokaklarında yürüyen iki eski dost vardı: Cem ve Elif. Hayat, her ikisine de bambaşka dersler vermişti ama ortak bir duyguları vardı: Yorgunluk.

Cem, işini kaybetmişti. Yıllarını verdiği şirket bir gecede küçülmeye gitmiş ve o da bu dalganın içinde savrulmuştu. Günlerini iş ilanlarına bakarak, gecelerini ise “Nerede yanlış yaptım?” sorusuyla geçiriyordu.

Elif ise uzun süredir süren bir ilişkinin sonunda derin bir hayal kırıklığı yaşıyordu. Kırılmış kalbini toparlayamıyor, geleceğe dair kurduğu hayallerin yıkıntıları arasında yolunu bulmaya çalışıyordu.

İşte o akşam, bir bankta oturmuş, sessizce kar tanelerini izlerken Cem içini çekerek mırıldandı:

“Galiba enseyi kararttım Elif…”

Erkeklerin Stratejik, Kadınların Empatik Bakışı

Elif gülümsedi. “Enseyi karartmak” deyimi tam olarak bu anlar içindi. Umudunu kaybetmek, geleceğe dair inancını yitirmek, karanlığa teslim olmak… Ama Elif, bu cümleyi duyar duymaz içindeki empatik sesi devreye girdi.

“Elbette zor günler yaşıyorsun Cem,” dedi yumuşak bir sesle, “ama bu bir son değil. Belki de yeni bir başlangıcın kapısındasın. Şimdi karanlık gibi görünen şey, biraz zaman geçince ışığın kendisi olacak.”

Cem, kadim dostunun sözlerini dikkatle dinledi. O ise farklı düşünüyordu. Erkeklerin doğası gereği çözüm odaklı düşünme eğilimiyle hemen plan yapmaya başlamıştı.

“Belki de kendi işimi kurmalıyım,” dedi. “Ya da başka bir sektöre geçip yeniden başlamalıyım. Bu düşüşü bir stratejiyle avantaja çevirmek mümkün olabilir.”

İşte “enseyi karartmamak” tam da buydu: Biri kalpten, diğeri akıldan gelen iki farklı bakış açısının ortak noktası. Umutsuzluğa yenilmemek.

Karanlığın İçinde Işığı Görmek

Günler geçti. Cem iş görüşmelerine gitmeye devam etti, bazıları başarısızlıkla sonuçlandı ama o pes etmedi. Elif ise kalbini onarmaya, kendini yeniden sevmeye başladı. Her geçen gün biraz daha güçlendiler.

Bir akşam yine aynı bankta buluştular. Bu kez Cem’in yüzünde kararlı bir ifade vardı.

“Bir start-up’tan teklif aldım,” dedi. “Küçük ama potansiyeli yüksek. Üstelik tam istediğim alanda.”

Elif’in gözleri parladı.

“Görüyor musun?” dedi. “O gün enseyi karartmamıştık. Çünkü biliyorduk ki bu da geçecek.”

Enseyi Karartmamak: Yıkılmamak Değil, Yeniden Ayağa Kalkmaktır

“Enseyi karartmamak” aslında hiçbir zaman yıkılmamak anlamına gelmez. Aksine, düşmenin hayatın bir parçası olduğunu kabullenip her defasında yeniden ayağa kalkabilmektir. Çünkü karanlıklar geçicidir. Umut, sabır ve cesaretle yürüyenler için her zaman bir sabah vardır.

Cem ve Elif’in hikâyesi bize bunu hatırlatır. Biri stratejisiyle, diğeri empatisiyle birbirine güç verdi. Çünkü hayatta en çok ihtiyacımız olan şey bazen bir plan değil, bazen bir dostun içten sözü olur.

Son Söz: Umudu Kaybetme, Çünkü Işık Hep Vardır

Hayat zor olabilir, evet. Ama hiçbir zorluk sonsuza dek sürmez. “Enseyi karartmamak” demek, her karanlığın ardından doğan güneşi beklemeyi bilmektir.

Peki ya sen? Şu anda hangi karanlığın içinde ışığı arıyorsun? Belki de cevabın tam da içinde saklıdır: Yürümeye devam et, çünkü umudun yolu hep ileriye gider.